Na zajęciach z neurologopedą ćwiczymy głoskę „CZ”. Dla utrudnienia pojawiła się inna, bardzo podobna jeśli popatrzymy na jej graficzny wygląd, chodzi o głoskę „C”. Podczas ćwiczeń wszystkie ilustracje przedstawione na obrazkach zawierają w nazwie głoskę CZ lub C np. czapka, cytryna, czajnik, cebula, cymbałki itd. Na początek głoski występują w nagłosie, używamy też tych gdzie jest w śródgłosie oraz w wygłosie. Ponieważ niektóre nazwy przedstawionych ilustracji zawierają inne trudne głoski, dzięki temu Miłosz przy okazji może doskonalić swój zasób słów w zakresie ich prawidłowego wymawiania. Bardzo się stara, ale jeśli mu nawet nie wychodzi, to wie o tym (słyszy siebie) i stara się powtórzyć kilka razy, aż mu się uda w sposób prawidłowy. Brawo Miłosz!

Miłosz jest na etapie czytania sylab, ponieważ to dopiero początek, to nie zawsze mu to dobrze wychodzi. Ćwiczymy więc w domu różnicowanie spółgłosek w sylabach otwartych. O co chodzi? Okazuje się, że po poznaniu samogłosek i pierwszych spółgłosek w sylabach, rozróżnia je właśnie poprzez samogłoski. Podczas zajęć odnoszę wrażenie, że nie ma znaczenia, co będzie pisało na kartce: MA, czy PA. Zgaduje i jak się trafi, to się trafi, a jak nie to napis PA będzie czytać MA, i na odwrót. Do treningu w domu wykorzystałam ulubione autka syna. Każde musiało zaparkować w garażu z odpowiednią nazwą np. MU, PA, MO, MI itd. Idealny przykład na naukę poprzez zabawę.

W sobotę Miłosz został zakwalifikowany przez lekarza do terapii mikropolaryzacji mózgu. Wiem, brzmi to bardzo poważnie. Sama metoda terapii określana jest jako nieinwazyjna, bezpieczna i bezbolesna stymulacja prądem stałym różnych obszarów mózgu. O mikropolaryzacji słyszeliśmy krótko po narodzinach Miłosza. Na pierwszą konsultację jechaliśmy aż do Oławy kiedy Miłosz miał 6 miesięcy. I właśnie wiek okazał się przeciwwskazaniem do terapii. Dzisiaj mamy znacznie bliżej bo w Katowicach. Terapia składa się z 10 zabiegów trwających początkowo 10 minut, następnie 20 minut, a ostatnie po 30 minut. Terapię należy powtórzyć jeszcze dwukrotnie w odstępach trzymiesięcznych.

Góry to nasz wspólna pasja. Za nami niezliczone godziny górskich wędrówek, czasami trudne warunki pogodowe, odciski, zmęczenie, a obok tego niczym niezmącone szczęście, przestrzeń i cudowne widoki. Mogę na mojego męża liczyć tu na dole i tam na górze. Choć tempo marszu mamy różne, to nie przeszkadza nam to. Ostatecznie zawsze osiągamy ten sam cel razem. Góry są dla mnie bardzo ważne w moim życiu. Jedyne czego żałuję to, że tak późno je odkryłam. Zdobywając szczyty pokonałam własne słabości. Pozwoliły mi zwyciężyć nad moimi ograniczeniami. Dały mi bardzo wiele, dlatego darzę je ogromnym szacunkiem. Mam nadzieję, że Miłosz wkrótce również doceni ich ogromną moc. Każda piesza samodzielna wędrówka to dla syna okazja do treningu, co ma bardzo duże znaczenie w jego codziennym funkcjonowaniu. Terapia ruchu w górach oraz wykorzystanie warunków tam panujących umożliwiły Miłoszowi naukę pokonywania przeszkód takich jak: kamienie, korzenie, powalone drzewa i gałęzie, schody, łańcuchy, drabinki, mosty, kładki, błoto, podejścia i strome zejścia z góry itp. Dzięki temu mógł wykorzystać i doskonalić swoje umiejętności już nie na sali gimnastycznej czy SI, tylko w życiu. Nawet najlepiej wyposażony gabinet nie odda w pełni warunków, które syn będzie miał do pokonania każdego dnia. Ostatni wyjazd w góry, oprócz sięgania wyżej i bycia razem, okazał się niezastąpioną terapią u Miłosza. Wszystko co robimy, robimy z myślą o naszym dziecku. Walczymy o lepszy komfort jego życia i przygotowanie go do samodzielności. Ile z tego uda nam się osiągnąć? Czas pokaże.