Kolejna wycieczka za nami. Nasz cel to Ohniste (1538 m n.p.m.). Jego główną atrakcją jest skalna brama na szczycie o wysokości 10 metrów. Szlak nie jest trudny technicznie jak na warunki tatrzańskie. Jednak aby do niego dotrzeć trzeba pokonać odcinek 11 km. A teraz uwaga – Ohniste to kolejny szczyt, który Miłosz zdobył samodzielnie! Mało tego. Ostatecznie pokonał dzisiaj aż 16 km. Jednak nie dystans jest istotny, a styl w jakim to zrobił. Jakość chodu zarówno pod górę jak i z góry była rewelacyjna. Problem pojawiał się jedynie kiedy trzeba było iść po kamieniach, np. kiedy szlak prowadził niemal korytem rzeki. Jesteśmy z niego bardzo dumni. Tatry Niżne to naprawdę trudne i wymagające góry.

Miłosz po raz pierwszy w swoim życiu zdobył dwutysięcznik! Chopok (2024 m n.p.m.) i Dumbier (2046 m n.p.m.) to najwyższe szczyty Tatr Niżnych i najwyższe na jakich Miłosz był do tej pory. Na Chopok wjechaliśmy kolejką linową, a dokładnie trzema. Dalej pozostał marsz na Dumbier. Prowadzi tam szlak, na którym ułożono skalne bloki, mniejsze i większe. Dla dorosłej osoby nie stanowią one problemu. Co innego dziecko, zwłaszcza takie które ma problemy tak jak Miłosz. Wędrówka była wyczerpująca. Niemal w co drugim, trzecim kroku Miłosza, noga  zamiast na kamieniu lądowa w szczelinie pomiędzy nimi. Ostatecznie samodzielnie pokonał tylko połowę trasy z 9,5 kilometrowej wędrówki.

Jest! Udało się! Pierwszy szczyt w Tatrach Niżnych zdobyty samodzielnie przez Miłosza! Okazała się nim Poludnica (1549 m n.p.m.) i chociaż już na parkingu po wyjściu z auta Miłosz powiedział „tata weź mnie na ręce” to odpowiednia motywacja sprawiła, że ostatecznie wszedł sam na szczyt gdzie otrzymał od nas gromkie brawa. Sama Poludnica warta jest polecenia. Widok zapiera dech w piersiach. Szlak miał być krótki takie były plany, ale tak dobrze się szło że ostatecznie zmieniliśmy trasę i zamknęła się pętlą liczącą 16 km. Trochę za dużo. Trasy w Tatrach Niżnych są bardziej wymagające. Czuję to w swoich nogach. Bolą mnie mięśnie, o których istnieniu nie miałam pojęcia.

To był trudny dzień w całości spędzony na szlaku, ale jednocześnie cudowny. Chociaż nie czuję nóg i pewnie jutro będę stękać to warto było. Naszym celem była Krakova hola (1752 m n.p.m.). Początkowo szlak był bardzo przyjemny i nic nie zapowiadało nadchodzących problemów. Niestety znowu w kilku miejscach szlak był całkowicie zawalony drzewami. Straciliśmy sporo czasu i sił aby pokonać wszystkie przeszkody i wcale nie byłam pewna czy za chwilę któraś z nich okaże się być nie do przejścia. Choć szlaki w Tatrach Niżnych uważam za wymagające to Miłosz świetnie dawał sobie radę. Niestety nie udało mu się zdobyć szczytu samodzielnie. Zabrakło mu dokładnie 800m (około 20 minut). Wydaje się być mało ale nie dałby już rady. Na całej trasie odpoczywał jeszcze kilka razy w nosidle (biedny tata). Widoki ze szczytu jak i pod szczytem zachwycające. Jak na dłoni mieliśmy Małą Fatrę. Mogliśmy wspominać zeszłoroczną wyprawę. Oprócz tego doskonale widoczne Tatry Zachodnie i Wysokie (szczyty w chmurach) Wielki Chocz, czy Babia Góra. Cała dzisiejsza trasa liczyła prawie 19 km. Mam nadzieję, że na jutro mój maż przygotował coś krótkiego.

Pierwszy szlak miał być rozgrzewką. Wybraliśmy krótką trasę na Siną. Trasa miała liczyć około 8 kilometrów. I tyle liczyła, jednak trudności jakie napotkaliśmy na szlaku spowodowały, że z rozgrzewki zrobił się chrzest bojowy. Początkowo szlak wiódł wąskim wąwozem wzdłuż górskiego potoku przez który co jakiś trzeba było przejść co znacznie wydłużyło czas naszego podejścia. Kiedy sforsowaliśmy dość ostre podejście na przełęcz Siną, zobaczyliśmy setki powalonych drzew. Nie poddaliśmy, szliśmy dalej. Przeszkodę trzeba było obejść. Zrobiliśmy dość duże koło ale w końcu udało się dotrzeć z powrotem na szlak. Kiedy byliśmy niemal na przełęczy okazało się że zrobiliśmy dopiero 3 kilometry. Pokonanie tego odcinka zajęło nam (uwaga!)… 3 godziny. Miłosz był wyczerpany więc tata wziął go do nosidła. Został jeszcze godzinny odcinek na sam szczyt. Niestety okazało się że na tym szlaku również jest mnóstwo powalonych drzew. Dodatkowo wiedzie on granią i niestety nie byliśmy wstanie obejść przeszkody. Zwłaszcza z dzieckiem na plecach w nosidle. Poddaliśmy się. Na szczęście widoki z samej przełęczy były na tyle imponujące, że zrekompensowały nam porażkę.