-
rehabilitacja
Czytając bloga Miłosza można odnieść wrażenie, że jego życie to wycieczki w góry, czasem ścianka. No i jest jeszcze basen. Nic bardziej mylnego. Codzienność wygląda zgoła inaczej. To głównie niekończące się ćwiczenia z terapeutami i rehabilitantami. Dzięki ich pracy nasz syn może się rozwijać. Dzisiaj, jak w każdą środę, Miłosz ćwiczył na zajęciach integracji sensorycznej.
-
ścianka wspinaczkowa
Zima to zazwyczaj trudny czas dla Miłosza. Krótszy dzień i niskie temperatury nie sprzyjają aktywności na zewnątrz dlatego kondycja Miłosza zimą najczęściej się pogarsza. W tym roku bardzo się staramy aby nie dopuścić do spadku formy. Jak nam idzie? Dzisiaj na ściance Miłosz pobił swój rekord, wspiął się aż cztery razy! I to w rekordowym czasie, bo zaledwie w 50 minut. Cieszę się że mogłam być osobiście na tych zajęciach. Sprawił mi ogromną radość!
-
rodzinna ścianka wspinaczkowa
Święta za pasem. Przygotowania idą pełną parą. Sobota to ostatni dzień terapii przed długim świątecznym odpoczynkiem. Przed południem basen. To w sobotni ranek żadna nowość. Ale za to popołudniu wybraliśmy się wspólnie na ściankę wspinaczkową. Dla Miłosza to drugie zajęcia w tym tygodniu. Mogłam sama zobaczyć jak wspina się mój syn. Zdobywanie kolejnych metrów przez Miłosza robi na mnie ogromne wrażenie! Całe jego ciało jest zaangażowane podczas jednej aktywności. W trakcie godzinnego treningu na ściance aktywujemy lewą rękę do ćwiczeń, niestety Miłosz używa jej niechętnie, a chwyt ręki nadal jest słaby. Jednak to właśnie ścianka jest najlepsza do jej wyćwiczenia. Dzisiaj to pokazał doskonale. Wspinał się standardowo trzy razy. Dwa wejścia…
-
powrót na ściankę wspinaczkową
Na ściance wspinaczkowej Miłosza nie było od miesiąca. Widoczny jest spadek formy. Dodatkowym problemem jest pogorszenie stanu lewej ręki. Zawsze tak bywa po botulinie. Miłosz wręcz nie potrafi złapać za chwyt, nie mówiąc już o podciągnięciu się na nim. Rozwiązanie problemu wydaje się być proste: ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć. Pomimo trudności udało mu się dojść dwukrotnie do sufitu. Zajęło mu to całe 50 minut. To było chyba jego najdłuższe 50 minut w życiu.
-
słuchawki forbrain
Sporo czasu poświęcamy z Miłoszem na jego domowy trening fizyczny i ćwiczenia logopedyczne. Można nawet powiedzieć, że to drugie od dłuższego czasu jest naszym priorytetem. Z każdym miesiącem widoczna jest poprawa jakości mówienia. Nadal różnica jest w tym co prezentuje w domu, a tym co poza nim. Jednak faktem jest, że Miłosz mówi zdecydowanie wyraźniej. Wciąż zdarza się że sylabizuje, mówi wolniej ale już w sposób zrozumiały dla innych. Nawet jeśli ktoś słyszy go pierwszy raz. Niezrozumiałe mogą być pojedyncze słowa. Na przykład jego piętą achillesową jest „mizeria” czy „ryż”. Takich przykładów można podać znacznie więcej. Od lipca w nauce mowy, albo raczej wymowy, wspomagamy się słuchawkami forbrain. Możecie się…
-
terapia w wodzie
Miłosz uwielbia zajęcia na basenie. Ale jeśli zapytać go co najbardziej lubi tam robić, bez wahania odpowie: „nurkować”!
-
jesienne Gorce – Magurki
Na zakończenie naszej jesiennej wyprawy w Gorce ruszamy na Magurki (1108m n.p.m.). Na jej szczycie znajduje się wieża widokowa. To między innymi dlatego wybraliśmy właśnie ten szczyt. Na szlaku natknąć się można również na fragment wraku amerykańskiego bombowca Liberator z czasów II wojny światowej. Ostatnia wycieczka skłania do podsumowań. A jest co opisywać. Po raz pierwszy wybraliśmy się na wyjazd wielodniowy bez nosidła! To oznacza, że z założenia Miłosz wszystkie trasy miał pokonać samodzielnie. I tak było! Tylko raz, kiedy schodziliśmy z Turbacza, tata wziął Miłosza na barana i tak dotarł do auta. Trasa na Turbacz to nasza najdłuższa wycieczka. Maszerując po Gorcach Miłosz pokonał samodzielnie 77 km. I co…
-
jesienne Gorce – Kudłoń
Na dzisiejszą wycieczkę wyruszyliśmy nieco wcześniej niż zazwyczaj. Aby dostać się na szlak musieliśmy najpierw pokonać autem prawie 60 km. Naszym celem był Kudłoń (1274m n.p.m.). Wyruszyliśmy z polany Trusiówka przez Dolinę Kamienicy. Przez dłuższy czas szlak prowadził lasem jednak później przechodził przez kilka polan dzięki czemu mogliśmy podziwiać piękno Gorców. Na szlaku pustki. Można się natknąć na pojedyncze osoby. Uwielbiam takie wędrówki. Miłosz radzi sobie znakomicie. Jestem z niego naprawdę dumna.
-
jesienne Gorce – Turbacz
W trzecim dniu naszych jesiennych wakacji kondycja jest już na najwyższym poziomie. Dlatego zdecydowaliśmy się na najdłuższy szlak na naszym wyjeździe. Nasz cel to Turbacz najwyższy szczyt Gorców, który zazwyczaj jest oblegany przez licznych turystów. Dlatego właśnie wchodziliśmy na niego dzisiaj, po weekendzie. Przeczucie nas nie myliło. Zarówno na szlaku jak i wokół schroniska spotkaliśmy zaledwie kilka osób. Nie wchodziliśmy na sam wierzchołek szczytu, który jest nieco oddalony od schroniska. Ale za to wydłużyliśmy naszą wędrówkę o Jaworzynę Kamienicką. To był strzał w dziesiątkę. Widoki jakie się stamtąd rozpościerają zapierają dech w piersiach. Warto było nadłożyć drogi. Choć nie czuję nóg i nie wiem jak jutro dam radę iść to…
-
jesienne Gorce – Gorc
Cudownie jest być w górach. Rewelacyjne jest być w górach jesienią, które o tej porze roku są wyjątkowo malownicze. Błękit nieba, jesienne barwy liści na drzewach, pożółkła trawa i słoneczna pogoda. Czy można chcieć czegoś więcej? Dzisiejsza wędrówka była wyjątkowa. Naszym celem był Gorc. Wyruszyliśmy na niego z Jamnego przez Chatę Gorczańską. To dłuższy szlak ale zdecydowanie było warto. Aż do samego szczytu nie napotkaliśmy nikogo. Było po prostu cudownie. Na samym Gorcu (1228m n.p.m.) gwarno i jak na nasze warunki tłoczno. Wszystko za sprawą wieży widokowej znajdującej się na jego wierzchołku. Szybko ewakuowaliśmy się nieco dalej. Dobrze, że nikt nie wybrał trasy, którą my przyszliśmy. Gorce potrafią zachwycić.
