Po siedmiu dniach wędrówki w piątek dotarliśmy do Straconki w Bielsku Białej i tym samym ukończyliśmy przejście Małego Szlaku Beskidzkiego. To już wiecie. Ale nie wiecie, że na mecie nasz syn otrzymał odznakę „Mały Szlak Beskidzki”, którą wręczył mu osobiście prezes oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. To jeszcze nie wszystko! Czekała też na nas miła informacja. Okazuje się, że Miłosz jest najmłodszą osobą, która samodzielnie przeszła Mały Szlak Beskidzki! A przynajmniej najmłodszym, o którym wie Komisja GOT PTT. Dziękujemy wszystkim za okazane wsparcie i ciepłe słowa. Pokonanie całego dystansu było dla nas ogromnym wyzwaniem. Wymagało przełamania wielu barier psychicznych i nabrania pewności siebie. To prawda, że jesteśmy zmęczeni ale bardzo szczęśliwi…

Po dwóch latach wracamy na szlaki Małej Fatry. Tym razem wędrujemy jej zachodnią częścią zwaną Luczańską. Naszym celem był Klak ale nie jedynym. Dwudniowa wycieczka utwierdziła nas w przekonaniu, że Mała Fatra to jedne z najpiękniejszych gór. Wejście na Klak nie sprawiło Miłoszowi żadnych problemów. To stosunkowo łatwy szlak i dość krótki. Od widoków może zakręcić się w głowie i wcale nie przesadzam. Nie wiadomo, w którą stronę spojrzeć! Ale to nie koniec naszej wędrówki. Dalsza droga była już znacznie trudniejsza i dość wymagająca. Tuż przed wierzchołkiem Skalky złapała nas potężna ulewa, a później burza. Do pokonania pozostał nam trzy kilometrowy odcinek. Niestety zbyt dużo czasu straciliśmy na przeczekanie burzy…

Sobotni wyjazd w góry był wyjątkowy. Naszą całodniową wędrówkę zakończyliśmy późnym popołudniem na hali pod Muńcułem. Po raz pierwszy byliśmy na tym szlaku i po raz pierwszy mieliśmy spać pod namiotem w górach. Z tego powodu nasze bagaże były jeszcze większe i cięższe niż zazwyczaj. Miłosz od razu to wyczuł i już na parkingu mówił „coś jest źle z plecakiem”. Po dotarciu na miejsce od razu wiedzieliśmy, że to jeden z najlepszych punktów widokowych w Beskidzie Żywieckim. Sama myśl, że będziemy spali w tak cudownym miejscu napawała nas radością. Najpierw rozłożyliśmy namiot, a następnie przyszła pora na ciepły posiłek. Nasz kucharz sprawił się na piątkę z plusem. Piękny widok z…

Wróciliśmy do domu. Zderzenie z codziennością bywa często trudne zwłaszcza, że myślami wciąż jesteśmy na wyjeździe. Jest co wspominać. Robiąc podsumowanie naszych wycieczek okazało się że pokonaliśmy ponad 100 km. Jak na dwa tygodnie to wcale nie jest dużo. Ja jestem jednak zaskoczona tym wynikiem bo wiem jak trudne są to góry, wiem z ilu wypraw zrezygnowaliśmy i ile planów skorygowaliśmy (skróciliśmy). Przede wszystkim gorąco zachęcamy wszystkich, którzy odwiedzają Chorwację do wyjścia w góry. Ale! Trzeba pamiętać, że to są naprawdę trudne góry i należy się do nich solidnie przygotować. Informacji o samych szlakach jest niewiele. Punkty informacyjne w parku ograniczają się tylko do sprzedaży biletów (brak map w sprzedaży!).…

Na ostatnią wycieczkę po Velebicie wracamy w okolice Zavizanu. Naszym zdaniem miejsce to jest szczególnie piękne. Tym razem naszym celem był Veliki Zavizanski Pivcevac. Pomimo upału jaki panuje przy linii morza w górach temperatura nie przekraczała 15 stopni. Cała okolica Zavizanu jest cudownym miejscem i zdecydowanie wartym zobaczenia.

Powoli zbliżamy się do końca naszej wędrówki chorwackimi szlakami więc zwalniamy tempo marszu. Velebit pomimo tego, że jest trudnym pasmem to można tutaj również znaleźć szlaki wręcz spacerowe. Oczywiście jak na górskie warunki. Ruszamy od schroniska Alan na południe. Trasa wiedzie niemal po płaskim terenie. Z jednej strony patrzymy na Adriatyk, a z drugiej na szczyty Velebitu Środkowego. To wyjątkowo malowniczy szlak.

Dzisiaj Chorwacja dała nam prawdziwą lekcję życia. To naprawdę bardzo wymagające góry. Naszym celem było pasmo Velika Kepela i jej część zwana Bijele i Samarske stijene. Kiedy tylko weszliśmy na szlak poczuliśmy się jak w magicznym miejscu. To za sprawą lasu jaki tu rośnie. A jestem pewna, że rośnie tu od zawsze. Dodatkowego uroku dodają wysokie skały. To właśnie one przyciągają tutaj turystów. Szlak jest wprost niewiarygodnie piękny i byłabym nim zachwycona gdyby nie jeden szczegół. To bardzo wymagający i przede wszystkim niebezpieczny szlak. A wystarczyło dać w kilku miejscach drabinki, łańcuchy czy klamry. Efekt jest taki, że 8,5 kilometrową trasę pokonaliśmy w ponad 9 godzin! Byłoby jeszcze dłużej gdyby…

To był bardzo trudny dzień pomimo, że zapowiadał się zupełnie inaczej. Do przejścia mieliśmy Kanion Wielkiej Paklenicy. To bardzo popularne miejsce gdzie przyjeżdża wielu turystów. Niestety zupełnie nie wiem dlaczego. Sam główny szlak Kanionu nie zachwycił nas specjalnie. Owszem, pionowe ściany wyglądają efektownie ale trudno patrzy się na nie z dołu dlatego zmieniliśmy nasz plan i zdecydowaliśmy się wejść okrężną drogą na Anica kuk. Początkowo szlak jest bardzo trudny. Zmagaliśmy się z bardzo ostrym podejściem ale przecież wychodziliśmy z kanionu. Po dwu i pół godzinnej wędrówce wreszcie mogliśmy spojrzeć na Paklenicę z góry. Imponujący widok! Byliśmy w połowie drogi na szczyt więc szybko kontynuowaliśmy wędrówkę. Ostatnie podejście na Anice kuk…